اشعار

دوبـاره دست به روی سر گدا بکشید            دوباره پرده به روی گـنـاه ما بکـشید

بی‌آبـرو و خـطاکار و مست عـصیانم            کشان‌کشان دل من را سوی خدا بکشید

تـمــام زنـدگـیــم را گـنــاه پُــر کــرده            دوبـاره بـنـدگـیـم را به ابـتـدا بکـشـید

خجالت از روی مهدی کشیدم و گفـتم            بنا نـبـوده که جـور مرا شـما بکـشـید

اگر ببیند علی خیلی آبـروریزی است            حسابِ بی‌سر و پا، بی‌سر و صدا بکشید

کـنـار دشـمـن زهـرا مـرا نـسـوزانـید            مسـیـر آتـش‌مان را جـدا جـدا بکـشـید

بـهـشـت را به رفـیـقـان آشـنـا بـدهـید            غریبه را به سوی مشهدالرضا بکشید

کـنـار سـفـرۀ مـهـمـانـی خـدا امـسـال            برای سائل درمـانده هم غـذا بـکـشـید

مریض گریه‌ام و تشـنۀ سبـوی حسین            به خشکی لب من خاک کربلا بکشید

جنازه‌ام به زمین ماند جـان مـادرتـان            مرا حـوالی شـش‌گوشه زیر پا بکشید

لیلة القـدر مرا هست عـلی قرص قـمر            گشته ذکر لب من ناد عـلی تا به سحر
هـا عـلـیٌّ بـشـرٌ کـیـف بـشـر ذکر دگر            که ای خدایا به علی از سر جرمم بگذر

ذات حق را چو قسم داده پیمبر به علی
به عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـی

من گنهکارم و عمریست که عصیان کردم            گاه گاهی نه، که بس خدمت شیطان کردم
آنچه گفتی تو نه و آنچه که گفت آن کردم            حال شرمـنده‌ام و تـوبـه به منّـان کردم
مکن از لطف بر این توبۀ من بی‌محلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

ره خود بستم اگر سویت هزاران ره بود            یک شب قدر تو بهتر ز هزارن مه بود
دست من از رطب نخل تو گر کوته بود            لیک امید من هر لحظه بر آن درگه بود
دل به امـید عـطای تو خـطا کرده بلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

من گنهکارم و عمریست که بی‌نور تو کور            تو کنارم بُدی و من همه عمرم ز تو دور
دست خالی چه برم سوی تو در خانۀ گور            تو ببخشای ز لطفت که کریمی و غفور
لطف و احسان و عطای تو بُوَد لم یزلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

ماه مهـمانی خلاق جهان این ماه است            شب قـدر آمـده وقــت بِکَ یـا الله است
و سپس آنچه که تسکـین دل آگاه است            اشـــهـــدُ اَنّ عـــلـیً ولــی الـلـه اســت
ذکر من حیَ عـلی حـیـدرُ خیرالعـمـلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

تو خدایی و علی مظهر ذات احد است            چون توکل ز تو باشد ز علی هم مدد است
لطف و احسان علی همچو احد بی‌عدد است            بی‌سبب نیست، علی دست خدای صمد است
نیست جـز او ز پی احـمد مخـتار ولی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

وحی جبریل به احمد چو بشد روز غدیر            که علی بعد تو بر خلق امیر است امیر
مصطفی شاه جهان باشد و حیدر چو وزیر            هر دلی شد به سر زلف کمندش چو اسیر
تابد از سوی خـداوند بر آن نـور جـلی
بـه عـلـیٍّ بـه عـلـیٍّ به عـلـیٍّ به عـلـی

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـنـاه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکـر یا ستـارهایم نیست

هرچند توبه می‌کنم روزی هزاران بار            اما پشیـمانی در این تکـرارهایم نیست

هر روز و شب نام در گفتارهایم هست            اما نـشانی از تو در کردارهـایم نیست

این توبه‌های من خودش هم توبه می‌خواهد            انگـار امـیدی به استغـفـارهـایم نیـست

دیگر سحرهایم ندارد رنگ و بویت را            دیگر صفا در سفـرۀ افـطارهایم نیست

چار فصل من زمستان شد، بهاری‌اش کنید           چشمه‌ای خشکیده آوردم که جاری‌اش کنید

اینکه با آلودگی در ساحل رحمت نشست           غرق عصیان است، غرق شرمساری‌اش کنید

دست خالی آمدم، دستم بجایی بند نیست           زودتر پـرونـده‌ام را دستکـاری‌اش کنید

بنـده‌ای که آمده در می‌زند بیچاره است           چاره‌ای بر غربت و چشم انتظاری‌اش کنید

گر شبی بر سفره‌ای با یار ما بودی بگو           سائلی در بین جاده مانده، یاری‌اش کنید

کلب اگر که وارد کهف علی شد بهتر است           کلب را هم لایق شب زنده داری‌اش کنید

خاک کفش نوکرانش را به صورت می‌کشم           چشم من را نذر خاک کفشداری‌اش کنید

آبرویم را حسن داد اشک چشمم را حسین           این دو نعمت را برایم انحصاری‌اش کنید

سفرۀ افطار اگر تربت ندارد خالی است           این لبان تشنه را امشب غباری‌اش کنید

مادری با تشنگی اصغرش غش می‌کند           چاره‌ای باید برای گـریه زاری‌اش کنید

در میان مشـک پـاره قـطـرۀ آبی نمـاند           رفت عمو؛ فکری برای بیقراری‌اش کنید

وَاسْمَعْ دعایی با تو در دل حرفها مانده            وَاسْمَعْ نـدایی که صدایم بی‌صدا مانده

اَقْبِل به من حالا که اقبالی برایم نیست            در حنجـرم وقتی که بغـض ربّنا مانده

دارم فراری می‌شوم از خود به سوی تو            در کـشـتی این ناخـدا تنـهـا خـدا مانده

ناجی تویی راجی منم در دست‌های من            بی‌ربّـنـا هـایم فـقـط مُـشـتی هـوا مانده

وقتی که محرومم کنی روزی نخواهم خورد            باید بگیری دست من را که رها مانده

پوشـانـده‌ای امروز در دنـیا عـیوبم را            اما فَـلا تَـفْـضَـحْـنیِ روز جـزا مـانـده

از تو اگر دورم ولی نزدیک شد مرگم            در کـولـه‌ام تنـهـا الـهی قَـدْ دَنـا مـانـده

شـعـبان به پایـان آمد و روی لبان من            وای من از فـریاد لَـمْ تَغْـفِـر لَهَـا مانده

خوبی تو آمال من را بیشتر کرده است            مِنْکَ رَجائی از وَلا تَقْطَع به جا مانده

لَمْ تَهْدِنی؟ می‌خواستی رسوا اگر باشم            لم تَـهْـدِنی؟ وقـتی دلیل کـربـلا مـانـده

یک عمر قَدْ اَفْنَیْتُ عُمری بی‌حضور تو            پس فَاقْبَل عُذری که‌ دلیل روضه‌ها مانده

جرم زیـادم پیـش عفو تو چه ناچیز و            تازه عـنایات علی موسی الرضا مانده

بین جـهـنم هم تو را فـریاد خواهم زد            تاثیر اشک شوق در قامـوس ما مانده

تنها محـبت راه ترک معـصیت گـشته            با دوسـتت دارم جهـانی روی پا مانده

آنکـس که اول ماه دسـت مـرا گـرفـته            سی‌شب برای من در میخانه جا گرفته

با یار وعده دارم هرشب همین حوالی            شب‌های سـاکـت من بـوی خـدا گرفته

هرکس بد مرا گفت او خوبی مرا گفت!            پـشت مـرا هـمـیـشه بـی‌ادعـا گـرفـتـه

صد بار گم شدم من در کوچه‌های دنیا            من کور بودم و او بهرم عـصا گرفته

ای دوست قدیمی من را که خاطرت هست            من آن بدم که قـلـبم بـوی خـطا گرفـته

تنگ است دست سائل! خرجی ما ز باباست            از دست مرتضی بود هرچه گدا گرفته

حق میدهی به چشمم غیر از علی نبیند            چشـم مرا شـکـوه ایـوان طلا گـرفـتـه

برکت به اشکمان زد رحمت به حالمان زد            زهـرا برای عـشـاق دست دعـا گرفته

یکسال هم گـذشت و ما کربلا نرفـتـیم            خـیلی دلـم برای صحـن و سرا گرفته

بالاترین عبادت خون‌گریه بر حسین است            عـابـد عـبـادتـش را از کـربـلا گـرفته

افطار سیـنه‌زن‌ها با گریه می‌شود باز            نوکـر به یـاد ارباب آب و غـذا گرفته

ای روزه‌دار تشنه! تشنه فقط حسین است            جای فرات آن لب بر چکـمه‌ها گرفته

با قاتلش بگویید ذبح غریب زشت است            پیش نگـاه زهـرا خـنجـر چرا گـرفـته

حالا که مـهـمان تو در مـاه صـیـامم            بـر تـشـنـه کـام کــربـلا اول سـلامـم
مانند طفلی که زبان تازه گشوده است            با اشک روضه وا شود بر توبه کامم

با بـسـم ربّ الکـربـلا روزه گـرفـتـم            با روضه داری روزه‌داری شد مقامم
یعنی که مهمانی تو بزم حسین است            بـوی مـحـرم مـی‌دهـد مـاه صـیـامـم

یارب عنایت کن به حق کشته اشک            در کـاسه چـشـمم بریـز اشک مدامم
گرچه رفـیق نـیـمـه راهـش بودم اما            حق رفـاقـت را به من کـرده تـمـامم
با آنکـه بـد بـودم ولی رزق مـرا داد            نانی به غیر از نـان او باشد حـرامم
حـتی نـیـاورده به رویـم رو سـیـاهـم            باز آبـرو داده میان خـاص و عـامـم
شـرمـنده‌ام شـرمـنـده روی حـسـیـنـم            پیـش مـرام و لطف او من بی‌مـرامم
مهمان نوازی می‌کـند او از غلامش            آن که به مهمانی نکـردند احـترامش
رحمی به نـوزاد و جوان او نکردند            رحمی به طفل نیـمه جان او نکردند
هر جا که گریه کرد خـندیـدند بر او            شـیرخواره‌ای آورد خـنـدیـدند بر او
تـشـنه شـدم تا آب دیـدم گـریـه کردم            یاد لـبـش آهـی کـشـیدم گـریـه کـردم
وقـتی هـلال مـاه را دیـدم به چـشـمم            گویا سری بر نیزه‌ها دیدم به چشـمم
ماهی که زلفش آسمان را ریخت بر هم            زخـم جـبـیـنـش نـقـطه پـرگـار عـالم
قرآن که خواندم روضه‌ای دیگر به پا شد            هـر آیـه آن روضـه تـشـت طـلا شـد
با خیزران زد بر لبش قـرآن نخواند            تا پرتو خـورشیدی‌اش پـنهـان بمـاند

لـحـظـات دعـا، خـدا حـافـظ            روزهـای خـدا، خـدا حـافظ

لحـظات غـریب قـبل سحـر            بـوی افـطار هر شب مـادر

ذکـرهـای نـهـفـتـه زیـرِ لب            مثل تـصمـیم‌های از امشب

ذکرمان گـشت ربّنا، افطار            پای هر سفـره آتـنا، افـطار

چه‌قدَر با خدات کردی حال؟            پلک بر هم زنی شده شوّال

چـشم‌های به در، خـداحافظ            لـحـظات سـحـر، خـداحافظ

روزهای مـقـدس رمـضـان            لحظه‌های غریب تا به اذان

حال و احـوال قبل افطاری            قــدرهـای بــلـنـد بــیــداری

چه‌قدَر مانده است تا ساحل            رمضان رفت، ای دل غافل

راه بـاز است، تو نمی‌بـینی            میـوۀ بغـض را نـمی‌چـیـنی

خویش‌تن را بشوی پس با اشک            دست بر دامن توأم، یا اشک

اشک تنها چراغ این راه است            از مسیـر درست آگاه است

دست خود را بده به دست چراغ            تا کبوتر شود دوبـاره کلاغ

تا پـر و بـال در حـرم بزند            توی بـاب‌الـرضا قـدم بـزند

شب بیست و نهم، چه مأیوسی            تو که مثـل کـبـوتر طـوسی

گـاه در پشت پنجـره فـولاد            گاه در کنج صحن گوهرشاد

دل تو سنگ مرمر حرم است            تا به اذن دخول، یک قدم است

الـسـلام عـلـیک، دل‌تـنـگـم            ای بـمیـرم که مـایـۀ نـنـگـم

ای بـمیـرم که زائرت نشدم            بیست و نُه روز شاعرت نشدم

به من خسته هم نگاهی کن            دل من را دوباره راهی کن

آن قـدر بـد شدیم که ما را عِـقاب کرد            با دوری از مجالس روضه عذاب کرد

بیـمـارِ بـی‌پـنـاه، فـقـط گـریـه می‌کـنـد            وقتی طبیب حـاذقش او را جواب کرد

می‌سوخـتـیم و روزیِ اشکی نداشـتـیم            بار گـنـاه، اشـک گـدا را سـراب کـرد

بــرداشـتـیـم یـک قــدم ســاده تـا خــدا            او مـادرانه سـمـت دل مـا شـتـاب کرد

حاجت به غیرِ روضه و هیئت نداشتیم            گفـتیـم یا حـسین و خـدا مستجـاب کرد

عمری‌ست دور سفـرۀ مولا نشـسته‌ایم            زهرا همیشه فـطریه‌ها را حساب کرد

پـاک در بـنـدگـی‌ام قـافـیه را باخـتـه‌ام            فرصتی را که به من داد خدا، باخته‌ام

یک طرف دست تهی ازطرفی فرصت رفت            باز هم عـمـر دوسـر باخته را باخته‌ام

من که از دوست به غیر از خودِ او خواسته‌ام            متن دل را به هـمین حاشـیه‌ها باخته‌ام

مست از میکده‌ها سهم خودش را برده            من ولی حـال دعـا را به ریـا باخـته‌ام

نفس هر طور که می‌خواست مرابازی داد            سر و پا را به همین بی‌سر و پا باخته‌ام

در پس پرده حنایم چقدر بی‌رنگ است            آبـرویی که تو دادی هـمه جا، باخـته‌ام

باختن در همه اوقات ولیکـن بد نیست            من دلـم را به غـم کـرب و بلا باخته‌ام

باخـتم دل به حسین و به حـقـیقت بردم            سجده شکـر کنم بس که به جا باخته‌ام

از همان بار که چشمم به ضریحش افتاد            دل جـدا بـاخـته و عـقـل جـدا باخـتـه‌ام

دارم از پای بساط سفـره‌ات پا می‌شوم            بعد از این شبها خدایا باز تنها می‌شوم

دور بودم سی شب از دنیای وانفسا ولی            بعد از این سی‌شب دوباره غرق دنیا می‌شوم

دست شیطان بسته بود و دست سلطان باز بود            تا ابد ممـنون این الـطاف مولا می‌شوم

میهمانی رو به پایان است و حالم خوب نیست            میزبانم که رود من عبد هرجا می‌شوم

حال و روزم مثل حال و روز عبدی مذنب است            چاره‌ای دیگر نمانده رو به صحرا می‌شوم

امشب از درد فراق اشکم به راه افتاده است            میل گـریه دارم و راهیِ دریـا می‌شوم

امشب این العفـوها بوی جدایی می‌دهد            الوداع ای ماه، دلتنگ سحرها می‌شوم

چهره‌ام از فرطِ معصیت غبارآلوده شد            با چنین وضعـیتی عـبد تو آیا می‌شوم؟

تـوبه‌هـایم را بخـر، اما گـنـاهم را بـبر            ورنه امشب دست بر دامان زهرا می‌شوم

تشنگی این روزها لبهای ما را خشک کرد            با لب خشکـیده غرق واحـسینا می‌شوم

باز شد بر بنـدگـان راه سـعـادت بازهم            می‌شود در کنج عزلت کرد خلوت بازهم

آهِ من، من را درِ این آستان آورده است            در بساطم نیست جز این آهِ حسرت بازهم

تو به من بخشیده‌ای هر بار دُر اشک را            با نگاه‌ تو شدم من غـرق ثروت بازهم

گرچه زیر و‌ رو کشیدم بارها با تو ولی            زیر و رویم کردی و کردی رفاقت بازهم

آخر ای مولا مرا دوری از تو می‌کشد            کاشکی قسمت کنی روزی زیارت بازهم

گرچه زیـر سـایـۀ شـاه خـراسـانـم ولی            می‌کنم دور از نجف احساس غربت بازهم

ناودانت گریه‌ها می‌کرد تا عاشق شویم            قطره قطره ریخت بر کامم محبت بازهم

گاه ساعـت‌ها به ایوان طلا زل می‌زدم            کاش می‌شد تکیه‌گاهم باب ساعت بازهم

باب ساعت گفتم و در یادم آمد غصه‌ای            زینب و دروازۀ ساعات و محنت بازهم

روسـیاه آمده‌ام گرچه سرم پائین است            منم آن بد که به بخشیده شدن خوشبین است
منِ آلـوده کـجـا دعـوتِ این مـاه کـجـا            چه قَدَر سفـرۀ مهمانیـتان رنگین است

میزبان هرچه دلم خـواست مهیا کرده            نَنِـشینم سر این سفره اگر توهین است
کارِ صد توبه کُند قطرۀ اشکِ روضه            هرکه اینجا بِرسد پاک شود، تامین است
جان به قربانِ لبانِ تو ذبـیح العـطشان            دمِ افـطـار فـقـط زمـزمـۀ ما این است
دردمـنـد هــسـتـم و دنـبـالِ دوا آمـده‌ام            دیدنِ کرب و بلا دردِ مرا تسکین است
هرکسی گفته حسین لطفِ حسن بوده و بس            هر کسی شد حسنی آخرتش تضمین است
مجتبی بس به گدا جود و کرم می‌ورزد            بی‌سبب نیست درِ خانه پُر از مسکین است
قاسم بن الحسنی باش جز این نیست تو را            مجتبی کرده دعا نجمه لبش آمین است
بـاده را از عـسلِ نـابِ شـما پُـر کردم            مرگ در راهت عمو جان چه قَدَر شیرین است
چه ملالی‌ست که اوضاعِ تـنم بد باشد            خوب این است که زانوی عمو بالین است

امشب شب قدر و به لب اقرار دارم من            از معـصیت‌ها یک دل بیمار دارم من
پــرونـده‌ای آلـوده از کـردار دارم مـن            در پیـشگاه حضرت استغـفار دارم من

از بنده‌ای گمراه، امشب دستگیری کن
آقا به اشک چشم زینب دستگـیری کن

پائـین گـرفتم پـیش تو روی سـیـاهم را            گم کرده بودم در کویر خشک راهم را
شرمـنـده‌ام تکـرار کـردم اشـتـبـاهم را            چشم انتظارم، پرده پوشی کن گناهم را
این شرمساری حاصل یک عمر عصیان است
ارحمنی ای رب کریم، حالم پریشان است

از هر که امشب آمده غـم بیـشتر دارم            زیرا شب قدر است و اشکی مختصر دارم
گرد و غبار معصیت را روی سر دارم            از کارهـایم من خودم بهـتر خـبر دارم
اندازۀ یک عمر از من معصیت دیدی
لب وا نکرده، هر چه کردم را تو بخشیدی

این بزم را با مغفرت امشب مجلل کن            فعـل بـدِ من را به خـوبـی‌ها مبـدّل کن
کـار مرا هم دست اربـابـم مُـحَـوَّل کن            روز قیامت لحظه‌ای من را معطل کن
شـاید بـیـایـد آنکـه بـایـد از نـجـف آیـد
بهـر شـفـاعـت بـاز شـاه لـوکـشـف آید

آنچـنـان زخـم‌ گـنـاهـان به پـرم افـتاده            که به صد شهـر‌ دگـر هم خبرم‌ افتاده

هرچه را جمع نمودم سر یک غفلت سوخت            زیـر پــای هـمـه حـالا ثـمــرم افـتـاده

من هـمان شـاخه سرسـبز ته باغ توأم            که دگـر پـیـر شـدم بـرگ‌و بـرم افتاده

بشکند پای من ای وای چه کردم به خودم            به چـه جـاهـای بدی که گـذرم افـتـاده

دل من جای عـلی بـود خـرابش کردم            از دلــم نــام شــریــف پــدرم افــتــاده

آشتی کن که دوباره به خودت برگردم            آرزوهــام هـمــه دور و بــرم افــتـاده

جـوشن ای کاش پنـاهـم بدهـد از آتش            من که خوردم به زمین و سپرم افتاده

بـه عـلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـیٍ به عـلـی            که هــوای نـجـف او بـه سـرم افـتـاده

تا به ایـوان طـلایش نظـر من خـورده            جنّت و هـشت بهـشت از نظرم افـتاده

بـرسـانیـد سـلام من بـد را به حـسیـن            فطرس امشب تو ببر من که پرم افتاده

شـب قـدری بـبـریـدم طـرف کـربـبـلا            خـیـر عـالـم همه در این سـفـرم افتاده

دم افـطار فـقـط گریه به آن تـشنه کنم            داع خـشکـی لـبـش بـر جـگـرم افـتاده

نیزه‌ها عاقبت از اسب زمینش زده‌اند            خـبـر ذبـح سـرش بـیـن حــرم افـتـاده

دوبـاره آمـده ایـن روسـیـاهِ جـا مـانـده            همان کسی که از این قـافـله جدا مانده
دوبــاره آمـده ایـن بــنـدۀ گـنـهـکـارت            به نفـسِ خویش همانی که مبـتلا مانده

دوبـاره آمـده آقـا شـود به دسـتِ شـمـا            سرِ قـرارِ خـودش با خـدا، گـدا مـانـده
به جز تو وقتِ نیازم همه غریبه شدند            توئی که در هـمه دم با من آشـنا مانده
چشیده کامم عطش را چه خوب در رمضان            فـدای کـودکِ بی‌آب و بـی‌غـذا مـانـده
سلامِ من به سری که نشـسته بر نیـزه            سـلامِ من به تنِ زیرِ دست و پـا مـانده
به حقِّ طفلِ صغیری که رزقِ او با توست            ببخش هر چه که در نامه‌ام خطا مانده
دخیلِ حضرتِ باب الحوائجم یک سال            به سیـنه حسـرتِ دیـدارِ کـربـلا مـانده
در این سراب تلظّی مَکُن چنان ماهی            بِـبَـنـد جـان عـلی این لـبی که وا مانده
نه رقص و خندۀ‌شان می‌رسد به پایان و            نه در وجـودِ عـدو ذرّه‌ای حـیـا مـانده
زِ دستِ تیـرِ یل افکـن گـلو زِ هم پاشید            نه مانده حنجره‌ای نه سری به جا مانده
خدای عـزّو جل داده تـسلیت به حسین            در این مصیبتِ عظمی خودِ خدا مانده
برای حـنـجـرۀ نـازک و نحـیـفِ عـلی            بِسـانِ نـیـزه شده شعـبـه‌های وا مـانـده
عـصای پـیریِ مـادر پـدر شود فرزند            ولی ربـاب شده پیـر و بی‌عـصا مانده
رباب: این پدری که شده است مستاصل            فقـط به خاطرِ تو پشتِ خـیمه‌ها مانده!

من بد؛ ولی هستی تو از هر بهترین بهتر            مهمانتم دیگر چه می‌خواهم از این بهتر؟
ماه مبارک شد دوباره سفره‌ات پهن است            این روزها دارم به احسانت یقین بهتر

وقتی که دارم درد دین یـاد تو می‌افـتم            دردی نباشد بی‌گمان از درد دین بهتر
باشم؛ نباشم از تو چیزی کم نخواهد شد            از من که داری در میـان آستـین بهتر
من چشم در چشمت شوم شرمنده خواهم شد            مشغول خوبانت بشو؛ من را نبین؛ بهتر
گـشـتم مـگـر پـیـدا کـنم باب نجـاتـم را            پیـدا نـکـردم از امیـرالمـؤمـنـین بهـتر
دربند مولا دیگر از دنیا چه می‌خواهد؟            آغوش آقا باشد از حصن حصین بهتر
با ریـشـه‌های چـادر زهـرای مـرضیه            فردای محشر دارم از حبل المتین بهتر
مشکـل گـشایند اهل بیت اما گـره‌ها را            از کـار من وا می‌کـند اُمُّ البـنـیـن بهتر
با قـصـد خـدمـت می‌روم کـربـبـلا اما            عرض ارادت می‌کنم در اربعـین بهتر
هر دفعـه زیر قـبه رفـتم با خودم گـفتم            جایی نخواهم دیگر از این سرزمین بهتر
من حال خـوبم را از آقـای خودم دارم            با لطف او شد روزگارم این چنین بهتر
افسرده بودم اشک چشمم روبراهم کرد            در روضه‌هایش می‌شود حال غمین بهتر
گویی برای سنگ‌های تیز کوفی هست            پیشانی از سر بهتر و لب از جبین بهتر
حالا که قصد ذبح داری پس مؤدّب باش            باشد ببُر سر را ولی شمر لعـین! بهتر

شبیه تک درختی در دل صحرای غم‌هایم            میان هـای‌هـای گـریه‌هـایم، باز تـنهـایم

منم آن سنگ در چاهی که تاریک است دنیایم            منم آن حال بیماری که آسان نیست احیایم

منم آن سائلی که باز هم از سفره جا مانده            خدایا باز کن در را، منم مهمان ناخوانده

شنیدم باز هم مهمان نوازی کرده‌ای، آری            سر من را هم امشب بند کن اینجا به یک کاری

زمین‌گیرم، پـریدن به پر و بالـم نمی‌آید            من آن صیدم که صیادی به دنبالم نمی‌آید

ولی تو بر خلاف دیگران، آغوش وا کردی            بدی‌ کردم به تو اما همیشه خوب تا کردی

هزاران بار دستم را گرفتی تا که برگردم            به جایش معصیت کردم، نفهمیدم، غلط کردم

میان نفس خود گم بودم و دنبال من گشتی            خدایا پس مهـیا کن بـرایم راه برگـشتی

الهی چـشم‌هایم را دوباره مثـل دریا کن            غل و زنجیر دور دست و پایم را خودت وا کن

خودت سوز دعایی با صداقت ده به نای من            که چیزی در نمی‌آید از این العفوهای من

برای بخشـشم باید به فکر دیگری باشم            چه بهتر از همین امشب، پی آن خواهری باشم

که هم داغ عزیز و هم اسیری و جسارت دید            به بزم دشمنان شد ذوالفقار و نیمه شب نالید

قسم بر معجر زینب، بپوشان این گناهانم            به حق چادری که سوخت، در آتش نسوزانم!

خیز، اى بـنـدۀ مـحـروم و گـنهـکار بیا            یک شب اى خفـتۀ غفلت‌زده، بیدار بیا

بس شب و روز که در زیر لَحَد خواهى خفت            دَم غـنـیـمت بـشـمار امشب و بـیدار بیا

شب فیض است و درِ توبه و رحمت باز است            خیز، اى عـبد پـشیـمان و خـطـاکار بیا

پـردۀ شـب که بُـوَد آیـت سـتّــارىِ مـن            دور از دیـدۀ مـردم، بـه شـب تـار بـیـا

این تویى، بـنـدۀ آلـوده و شـرمـنـدۀ من            این مـنـم، خـالـق بـخـشنـدۀ سـتّـار، بـیا

مگـشا دست نـیازت به عـطاى دگـران            دل به من بسته و بگسـسته ز اغیار بیا

فرصت از دست مده، مى‌گذرد این لحظات            منشین غافل و بى‌حاصل و بی‌کار، بیا

باز برگ دعوت از معشوقِ جانانی رسید            عاشقـان! هنگام اثـبات مسلـمانی رسید

رحمت خاصِ خدا شد عام! دوزخ بسته شد            میزبانِ مهـربان، با شـوقِ ربّانی رسید

در غل و زنجیر افتاده ست شیطانِ رجیم            با حلـولِ ماه، بر حالش پریشانی رسید

تا که زنگار از دلِ عاصی شود برداشته            خـیلِ سائل آمد و چـشمانِ بارانی رسید

بهره برد از سفـرۂ لطـف الـهی بیـشتر            هر که با دستانِ خالی تر به مهمانی رسید

رحل ها آماده و ترتیلِ قرآن شد شروع            اشتیاقِ «افتتاح» و ادعیه خوانی رسید

میزبان ألله، مهـماندار مولانا عـلی‌ست            بر یتیمان نیمه شب خیراتِ پنهانی رسید

هر کسی که توبه‌هایش منتهی شد به علی            از خدا دل برد؛ تا جنّت به آسانی رسید!